
Wimbledon is net afgelopen en het was weer eens genieten blazen. Korte rokjes, geile krachtuithalen, een paar raken ballen in het net; mocht ik ooit nog op tennis gaan, dan wordt het toch zeker vrouwentennis. En oh ja, ook tennisfans schijnen Wimbeldon vrij tof te vinden, maar dat laten we er maar even buiten. Mario heeft echter lak aan Wimbeldon. Waarom? In het Mushroom Kingdom doen ze niet aan seks, drugs (alhoewel die paddestoelen daar geen normale werking hebben) ’n rock & roll en dus zijn dingen als streaken en rukken op de tribune of gewoon fijn van achter de TV verboden. Daarnaast gaat het spel op Wimbledon via de regels en als Mario érgens een hekel aan heeft, is dat wel aan regels! De loodgieter slaat het bal liever met een kaasschaaf het net over dan met een racket en hij heeft ook een schijthekel aan de normale courts. Maar waar hij zich nog het méést aan ergert, is aan bewegen. Bah! En daarom maakt Nintendo er gewoon een game van, waardoor alleen de gewrichten van zijn in handschoen gehulde vingers energie hoeven te verbruiken…

Zoals je misschien / waarschijnlijk / hopelijk al heb kunnen opmaken uit dit verhaaltje hierboven, ben ik niet zo ‘into’ tennis. Wel leuk hoor, niet veel mis mee maar ik bak er gewoon niets van. En je kent het gezegde: ‘wat een Burg niet bakt ‘ie niet, dat doet ‘ie niet’. Maar goed, opvallend genoeg ging juist Mario Tennis me wél goed af. De opzet is heel simpel. Je slaat ‘gewoon’ met de A-knop en geeft lobjes met de B-knop. Gaat heel simpel, is erg leuk en is vrij laagdrempelig waardoor iedereen het lijkt te kunnen gaan spelen als ‘ie eenmaal in de winkel ligt.
“Fluit-er-de-fluit, wat een leuk spelletje. Hey, kijk, die bal gaat over het net…netjes! Woeps, hij speelt hem terug, rennen..aargghhh..jaaaaa…KABLAM! EAT THAT, snorremans! Gna gna, Mario is ‘no match for me’………………….. what the fuck?”
Chaos inderdaad, maar deze was compleet op het moment waar de meeste puntjes staan. Als een blind moment, jullie weten namelijk natuurlijk niet wat daar gebeurde. In een oogwenk greep Mario opeens een hamer uit z’n achterzak en sloeg de tennisbal verpletterend hard míjn richting op. Paniek, paniek! Snel op de knopjes rammen, 25 procent kans dat ik de goede raak…en ja hoor: ook Peach haalde een move uit die ik nooit eerder had gezien.
Of wacht, nóóit eerder? Dát is niet helemaal waar. Want een klein jaar geleden speelde ik toevallig nog Mario Power Tennis en die lijkt eerlijk gezegd précies op zijn jonger GBA-broertje. Het was natuurlijk nog maar een demo en hij ligt voorlopig nog niet in de winkel, maar het ziet er naar uit dat ze op het gebied van arcade-mode niet veel zullen verschillen.
Wel anders waren de courts, want die waren niet zo ‘fun’ als die van de Gamecube-versie. Ze zijn niet saai, maar het zijn voor de verandering eens ‘gewone’ banen, in plaats van de fantasievolle en kleurrijke banen van Power Tennis.

Toch mag je de Advance-versie zeker niet afrekenen op ‘minder zijn’ dan Mario Power Tennis. Wat namelijk niet te spelen was in de demo was de Story Mode, die –Mario Tennis kennende- zeker erg vet gaat worden! Deze tennis-‘RPG’ speel je niet met Mario, maar met een totaal onbekend mannetje. Aan jou om van dit mannetje (of vrouwtje) een ware tennisgod te maken.
Daarnaast haalt Nintendo ook nog eens alles uit de Advance-kast als het gaat om graphics. Maar ach, dat was je waarschijnlijk al opgevallen aan de hand van de screens… Is het niet prachtig? Als dit op de DS was gereleased had ik niet raar opgekeken hoor, want dit is véél meer dan ik verwachtte dat de GBA aan zou kunnen.

Mario Tennis Advance lijkt echt net zo leuk, mooi en gezellig te worden als Mario Power Tennis. Of beter gezegd: het lijkt Mario Power Tennis te gaan worden, maar dan op de GBA! Heb je deze game al? Dan moet je maar hopen dat de Story Mode tof gaat worden. Hoe dan ook: Mario Tennis Advance wordt geweldig en bewijst dat de ‘dood’ van de GBA op een fijne manier uitgesteld gaat worden. Ace!