Na jarenlang gerommel en gedoe is het Japanse bedrijf eindelijk weer uit de startblokken en lijken ze het rechte pad weer teruggevonden te hebben. Nintendo is hot, vernieuwend, populair bij jong en oud en het kiddy imago dat met de Gamecube kwam lijkt totaal van de baan geslagen te zijn alsof het een mug was. Gaan de Japanners het weer maken?

Voor de verandering geen preview, review, nabespreking of column die enkel gerelateerd is aan Nintendo's kubus of de nieuwe Wii. Nee, laat ik voor de verandering eens de moeite nemen om alles vanuit een veel ruimer perspectief te bekijken; Nintendo. De DS en de Wii. Over sommige dingen kan je niet simpelweg schrijven terwijl je je moet beperken tot de Wii of Gamecube, des te meer reden om eens een column vol te praten over een veel ruimer onderwerp. Nintendo, dus. Maar eerst eventjes een reisje in de tijd maken, op naar 2004.

Pakweg twee jaar geleden was het moment waarop Nintendo openbaar een andere richting in sloeg. Niet vooruit, achteruit, linksaf danwel rechtsaf maar recht omhoog. De DS werd, als mijn geheugen me nog niet in de steek laat, op de E3 officieel aangekondigd en ik weet nog hoe sceptisch ik toen was. Het was anders en dat hoefde van mij toen (nog) niet. Vragen als 'wie wil dit nou spelen?', 'waarom geen GBA2?' en 'ze hadden het geld beter in de gamecube kunnen steken' kwamen in de gedachten van mij en m'n omgeving op, en de positieve geluiden van de E3 beursvloer zelf konden weinig aan de vooroordelen veranderen.



Een maand of 3 geleden was ik gek genoeg net zo sceptisch als ik was toen de DS was aangekondigd op de E3 2004. De DS was inmiddels al weer een ruim jaar op de markt en hoewel de handheld mij niet kon (en kan) interesseren voor eigen gebruik was het bijzonder om te zien hoe Nintendo's weg van innovatie en vernieuwing daadwerkelijk leek te werken. De DS ging massaal over de toonbank, verkocht (en verkoopt) tegen alle verwachtingen in veel en veel meer dan de PSP en veranderde Nintendo's "kiddy" imago in een "Nintendo, het bedrijf dat games maakt die voor iedereen leuk zijn"-achtig imago.

De aanleiding voor deze column kwam een paar dagen, meen ik me te herinneren, geleden. Het was een gewone doordeweekse ochtend, waarop ik zoals gewoonlijk zat te ontbijten achter de televisie alwaar het RTL Nieuws me van alle gebeurtenissen op de wereld op de hoogte stelde. Tussen al het daadwerkelijke nieuws zat ook een item over een DS-spelletje, genaamd Brain Training. Een verassing voor mij, aangezien een item over een game tijdens het journaal in de vroege ochtend toch wel een bijzonder iets is. Echter, het bleef daar niet bij. Gisteren, eergisteren of iets in die richting viel mijn blik op de krant, volgens mij De Volkskrant, waar bovenin op de voorpagina een kleine verwijzing stond naar een artikel over hetzelfde Brain Training, elders in de krant.

Het feit dat twee toch wel behoorlijk grote mediabronnen aandacht besteden aan de DS benadrukt de conclusie die ik een kleine drie maand geleden al trok; Nintendo's visie en bedoelingen, iedereen waaronder ouderen aan het gamen krijgen, lijkt duidelijk meer te zijn dan wat goedkope marketingpraat en langzamerhand voet aan wal te krijgen. De Volkskrant liet bij de verwijzing richting het Brain Training/DS artikel dan ook geen artwork van Mario zien, maar een DS die de uitstraling van een volwassen PDA had.

Echter, Nintendo is er nog niet. De Wii is een compleet ander concept. Wederom draait het om vernieuwing en innovatie, maar het verschil tussen een spelcomputer en handheld is groot. Duidelijk is dat het uiterlijk van zowel de Wii zelf en de controller met reden zijn. De Wii zelf is compact en elegant en staat in tegenstelling tot bijvoorbeeld een paarse Gamecube ook stijlvol bij een doorsnee woonkamer interieur. De Wii-mote lijkt op diens plaats weer op een afstandsbediening, waardoor oudere mensen en non-gamers sneller vertrouwd moeten raken met het spelen van spelletjes, door een link te leggen met het gebruik van de televisie.



Of de Wii in de toekomst ook genoeg simpele spelletjes zal hebben om aantrekkelijk te zijn als aankoop voor non-gamers en/of oudere mensen is nog de vraag, maar zolang er maar genoeg games a la Wii-Sports in de maak zijn, die eventueel ook gewoon vanaf de bank gedownload kunnen worden, is er een grote kans dat Nintendo's innovatieve aanpak evenveel succes op de Wii gaat behalen als het nu al op de DS behaalt.

Een andere noemenswaardig gevolg van Nintendo's nieuwe strategie is dat het kiddy-imago waar het bedrijf uit Japan in 2002, 2003 en 2004 veel mee geconfronteerd werd, langzamerhand steeds verder op de achtergrond beland. Wanneer de 'kiddy' Gamecube straks plaats maakt voor de strakke en innovatieve Wii, lijken de nodige overwinningen voor Nintendo zich niet enkel tot het gebied van de non-gamers te beperken maar is de kans groot dat vele 'gewone' gamers ook overstag gaan. Wat allemaal, ironisch genoeg, totaal tegen mijn eigen verwachtingen in is. Waar ik 2 jaar geleden dacht dat Nintendo geen kans van slagen meer had, lijken de mogelijkheden en kansen voor het bedrijf inmiddels volledig omgedraaid en is Nintendo sterker dan ooit. Iets waar ik, subjectief als ik soms kan zijn, toch bijna een traantje van weg moet pinken.