De zon daalt langzaam aan de horizon en de mooie dagen lijken voorbij. De vakantietijd is voor velen al ten einde en met weemoed zien de meesten school, werk en andere verplichtingen tegemoet. De dagelijkse sleur wordt weer opgepakt, maar voor anderen zoals ik begint juist een tijd van euforie en vrijheid!

Wanneer ik naar mijn collectie kijk zie ik uren en vermaak en verhalen en tegelijkertijd een leegte. Het contrast tussen de verschillende titels is groot. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik vier uur lang achtereenvolgens F-Zero GX speelde om een story missie te halen. De voldoening was groot, maar valt toch in het niet bij de herinnering dat ik als acht jarig jochie Mega Man uitspeelde op de NES. De leegte is vooral terug te vinden bij de meest recente titels. Afijn, de ergernissen van Indiana Jones staan nog steeds in mijn geheugen geprent, maar Job Island en Rogue Trooper, heb ik die überhaupt wel gespeeld?



Het week in, week uit games recenseren als een goed geoliede machine is op den duur frustrerend Je blaast door de spellen heen zonder een moment stil te staan. Het staat in schril contrast met de avonturen en belevenissen die komen gaan. Ik tel letterlijk af totdat ik de Metroid Prime Trilogie opnieuw kan beleven. Het liefst wil ik mezelf onderdompelen in de sfeervolle wereld van de Phendrana Drifts en vervolgens direct doorstomen naar Dark Aether om af te sluiten op de planeet Phaaze. Het gevoel om een universum te redden van de ondergang is onbeschrijfelijk. De Metroid Prime games zijn slechts een klein voorbeeld van het ware gamegevoel. Silent Hill: Shattered Memories, Resident Evil: The Darkside Chronicles en Dead Space: Extraction zullen voor de nodige adrenaline rushes zorgen op donkere avonden. Je bent ten slotte je hele leven op de vlucht, voor de fouten van jezelf en voor anderen.

De virtuele wereld is een prima manier om te vluchten uit de echte wereld. Het wordt door sommigen zelfs een verslaving genoemd en tijdverdrijf is het voor velen allang niet meer. De virtuele wereld sluit zich echter steeds dichter aan bij de echte wereld. De beelden spoken door mijn hoofd; hoe kan een racegame als Forza 3 of Gran Turismo 5 zo levensecht zijn en waarom krijg ik een vreemd gevoel in mijn maag als sommige hoopjes polygonen het leven laten? Laat ik me teveel meeslepen door de PR machines of is het gevoel dat ik twee jaar terug als tiener had weer teruggekeerd? Met de aankomende line-up van Modern Warfare 2, HALO 3: ODST, een nieuw Mario avontuur en artistieke meesterwerken als A Boy and his Blob, Final Fantasy Chrystal Chronicles: The Crystal Bearers en Muramasa: The Demon Blade is het onmogelijk om als gamer geen warm gevoel te krijgen. De reden voor mijn huidige euforische stemming moet misschien nog verder weg gezocht worden, de crème de la crème, de kers op de taart, de… om een lang verhaal kort te maken, Starcraft II.

Met bovenstaand stuk tekst heb ik waarschijnlijk de ziel van de echte hardcore gamer weten te bereiken. De casual gamers zullen dit helaas nooit begrijpen. Het grootste verschil tussen ‘ons’ en ‘hen’ is dat voor hen gamen inderdaad simpel tijdverdrijf is. Wellicht hebben ze gelijk en zijn hardcore gamers simpelweg ergens op pagina 23 van een EDGE uitgave uit 1998 blijven hangen. Misschien zijn we wel echt verslaafd aan het staren naar LCD en Plasma panelen of op een dergelijke manier materialistisch ingesteld dat we spellen zelfs met minuscule aanpassingen opnieuw kopen ongeacht ons gevoel.



Het liefst denk ik niet aan die realiteit. Ik vlucht veel liever terug naar mijn vertrouwde virtuele wereld om mijn frustraties kwijt te raken en mijn gedachten te laten afdwalen naar het onmogelijke. Onthoud dat werkelijk niets is zoals het lijkt. Ik krijg vaak te horen: “Is het einde of jullie einde nu nabij?”. Nee is nu mijn antwoord, iets nieuws staat op het punt te beginnen en wie het omarmt zal zichzelf verder bevrijden.