Nostalgie, wat is dat toch een lekker gevoel. Start een oude console op of klik wat rond op internet en voor je het weet herbeleef je weer als vanouds de magie van oude klassiekers. Was het vroeger nou écht allemaal beter? Nee, maar ik ga je wel vertellen dat de finale van The Legend of Zelda: The Wind Waker nog steeds op eenzame hoogte staat binnen de franchise. Want wat werd Ganondorf in die game toch gaaf neergezet.

Ganondorf is voor en ná Windwaker altijd een beetje een simpele ziel gebleven. Hij wil macht, hij krijgt macht en hij gebruik die macht om dood en verderf te zaaien. Waarom? Omdat Ganondorf nu eenmaal de bad guy is. Hij is kwaadaardig omdat het plot dat verlangt, maar van een 'personage' is daardoor eigenlijk nauwelijks sprake. Het dieptepunt hiervan is Breath of The Wild, waarin Calamity Ganon letterlijk een force of nature is geworden. Gestript van al zijn menselijke kenmerken.



Hoe anders is dat in The Wind Waker! Wanneer Link, Zelda en Ganondorf op de top van de toren elkaar treffen en eindelijk alle drie de stukken van de Triforce bijeen zijn, doet Ganondorf iets wat hij zelden doet: hij toont emotie. Hij rouwt om de slechte leefomstandigheden van Gerudo Desert en geeft toe dat hij jaloers was op de groene velden van Hyrule. Hij lacht maniakaal wanneer zijn plan in duigen valt en de Goden beginnen met het overstromen van Hyrule. En daarna heeft hij niets meer te verliezen.

Terwijl alles om hem heen in elkaar stort, heeft deze mentaal gebroken man nog maar één wens: Link en Zelda mee het graf in nemen. Wow, dat is nog eens een persoonlijke en kleinzielige vendetta. En daardoor, in mijn optiek, veel interessanter en heftiger dan het zoveelste 'red de wereld'-plot. Er is geen wereld meer om te redden, Hyrule is verloren. En Ganondorf wil niets liever dan jou mee de diepte in sleuren. Tot je zijn voorhoofd spiest met het Master Sword, uiteraard.



Zeg nou zelf: daarbij vergeleken zijn Twilight Princess en Skyward Sword toch kinderspel?